ทหารดมปิ่นโต

อัสลามมุอาลัยกูมวารอฮฺมาตุ้ลลอฮฺ..ท่านผู้ติดตาม(ทุกการเคลื่อนไหว)ทุกท่าน

นานแรมปีที่เว็ปนี้ไม่มีการเคลื่อนไหวใดใด ซึ่งส่งผลให้ผู้ติดตามอย่างท่าน(ที่กำลังอ่านตอนนี้)เกิดอาการปวดใจไม่น้อย
สำหรับดิฉันก็ขอมาอัฟและจะบอกว่า...ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ สำหรับความผิดครั้งนี้...........จบรายงานข่าว.
อื้ม..ไหนๆ ก็มาแล้ว ทำงานเลยดีกว่าน่ะค่ะ สำหรับวันนี้มีบทความจากอีเมลของท่านอุคตีท่านนึงที่ส่งมา มาชาอัลลอฮฺ....เรื่องราวของท่านนี้เป็นเรื่องที่น่าสนใจอย่างยิ่ง ทั้งสำหรับดิฉันเอง แม้ว่าเรื่องนี้จะไม่ได้เกิดกับดิฉันโดยตรง แต่จากเรื่องที่ได้อ่านมา ก็ทำให้ดิฉันรู้สึกตื้นตันใจไม่น้อย ด้วยความเหมือนในอะไรหลายๆ อย่าง....อืม เริ่มจะออกทะเลแล้ว เอาเป็นว่าไปอ่านเรื่องราวของอุคตีท่านนี้กันเลยน่ะค่ะ....มาชาอัลลอฮฺ

ทหารดมปิ่นโต

อยู่สามจังหวัด...ด้วยสภาพการแต่งกายเช่นนี้แล ทำให้คนรอบข้างระแวง หลายครั้งหลายคราที่โดนจับตามอง...หลายครั้งหลายคราโดนด่าจนหน้าชา หลายครั้งหลายคราถูกดูถูกจนเศร้าใจ
ครั้งที่ถูกทดสอบ ชายคนหนึ่งถามว่า... “น้อง...ทำไมต้องปิดหน้า”....คำถามที่ไม่ต่างจากคำด่า ฉันยิ้มตอบ...เขาจึงพูดกลับมา “วันหลังก็ขออธิษฐานให้ชาติหน้าเกิดมาไม่มีหน้า มีแต่ตา จะได้ไม่ต้องปิดหน้า”...ทำเอาหน้าชาจนขากระดิกไม่ได้ (ชายนิรนามอายุราวๆพ่อ ทำเอาฉันเจ็บปวดมาเนิ่นนาน)

ครั้งที่ถูกทดสอบ อาจารย์คุมสอบถาม... “นักศึกษา...อาจารย์ไม่รู้ว่าเธอคือใคร อาจารย์ต้องการเห็นหน้า” ฉันเอออ่อ ตอบกลับไปว่า “ให้อาจารย์ผู้หญิงมาดูได้มั้ยค่ะ...” แกไม่วายจะหยุดแค่นั้น “ทำไมหล่ะ...อาจารย์เป็นอาจารย์เธอน่ะ(แต่อาจารย์ไม่ได้สอนวิชานี้ซะหน่อย...ฉันตอบในใจ) อาจารย์ไม่ได้คิดไม่ดีกับเธอ ไม่ได้จะลวนลามเธอ.....(ยาวเป็นชุด ซึ่งฟังแล้วไม่มีอารมณ์ทำข้อสอบเลย)” ดีน่ะ...ที่ฉันใจเย็นขึ้นเยอะ ปล่อยให้แกพูดอยู่คนเดียวเลย ขณะที่ฉันกำลังจะเปิดหน้าให้แกดู ใจหวิวๆทำอะไรไม่ถูก(เพื่อนโต๊ะข้างๆ คงลุ้นไปกับฉันด้วย) อาจารย์ก็พูดใส่ฉันว่า “หากลำบาก...ก็ไม่ต้องก็ได้” ฉันยิ้ม..แต่แอบน้ำตาซึม (อาจารย์ผู้ชาย...ดูเงียบๆ แต่ว่าฉันซะแรงเลย)

ครั้งที่ถูกทดสอบ เจ้าของร้านหนังสือ... “น้องค่ะ ทางร้านมีนโยบายให้เปิดหน้าตอนเข้าร้าน เพราะพี่ถือว่าเป็นการไม่ให้เกียรติพี่........พี่ก็ศึกษาเรื่องปิดหน้าน่ะ ที่นี่ประเทศไทย...ไม่จำเป็น......ยาววววว เป็นชุด.......และอีกอย่างพี่ไม่รู้ว่าน้องเป็นคนดีหรือไม่ เจตนาน้องอย่างไร(ประมาณว่ากลัว!!!)” ทำเอาฉันเกือบหงายหลัง ไม่มีช่องโหว่ให้ฉันได้พูดเลย เมื่อเธอพูดเสร็จ...ฉันถามกลับไปว่า “มีผู้ชายอยู่มั้ยค่ะ หากไม่มี...หนูจะได้เปิดหน้า...(และฉันก็อธิบายอย่างคร่าวๆ)หนูเข้าใจค่ะ ด้วยเหตุการณ์สามจังหวัด..(ฉันก็ร่ายยาวใส่เธอ แต่คงสู้เธอไม่ได้)” ขณะที่คุยกันอยู่...เสียงมอไซต์จอดหน้าร้าน โดยที่ฉันหันหลังให้ เธอบอกกับฉันว่า... “น้อง...สามีพี่มา” ฉันจึงยิ้มตอบเธอ...และปิดหน้าตามเดิม ร้องไห้ใหญ่บนรถมอไซต์...ปลายทางสู่บางปู (ผู้หญิงอายุราวแม่...แสนจะคุยรู้เรื่อง)

ครั้งที่ถูกทดสอบ ทหาร(ทะฮัง...ชอบใจเวลาเรียกสำเนียงมลายู)หน้าตรอกช้าง เช้าตรู่ของวันนี้แหระ...มือสองข้างถือของพะรุงพะรัง และมีปิ่นโตมื้อเช้าจากบ้านติดมาด้วย ทหารสองคนเดินเรียกฉัน... “ขอดูของในกระเป๋าหน่อย...” ฉันรีบโวย “ในกระเป๋ามีแต่เสื้อผ้า.....” ยังไม่หยุดแค่นั้น เขามองดูตรงปิ่นโตสีชมพูของฉัน และหยิบปิ่นโตไป ฉันโวยอีกรอบ “...มีข้าวอยู่ในนั้น....” ทหารคนนั้นก้มลงดมปิ่นโต โหหหห...แรง!!! ใครจะใส่ระเบิดในปิ่นโตเนี่ย!!! โมโหๆๆๆๆ หยิบปิ่นโตคืน ไม่ยิ้มตอบ ไม่อะไรแล้ว...ทหารขี้แมว(ฉันแอบด่าอยู่ในใจ) ไม่รู้สึกอะไรนอกจาก...เซ็ง!!!(ทหาร3คน เฝ้าตรงตรอกช้าง... ตรวจด้วยการดมปิ่นโต)

ครั้งที่ถูกทดสอบ มามากมายหลากหลาย...สอนให้ฉันอดทนขึ้นเยอะ...(ถึงแม้จะหงุดหงิดเอามากกับทหารดมปิ่นโตคนนั้น)...

อยู่สามจังหวัด...ด้วยสภาพการแต่งกายเช่นนี้แล ทำให้คนรอบข้างรักและห่วงใย(เรา) หลายครั้งหลายคราทำให้ตื้นตันใจ...หลายครั้งหลายครายังคงตื้นตันใจ...จริงๆ

อื้ม ด้วยความตื้นตัน และจงยึดประโยคนึงที่ว่า "จงอย่ากลัวที่จะเป็นคนแปลกหน้าสำหรับมนุษย์ หากจะทำให้เราใกล้ชิดกับผู้สร้าง"....วัสลามมุอาลัยกูมวารอฮฺมาตุ้ลลอฮฺ